Stay Still, Until I Find Myself Again
Sometimes when the sorrow creeps in, all I can do is be aware and trust the time.
Let go of thoughts.
Give my heart a pause.
From the chaos deep within — before everything slips too far.
What am I supposed to do about this weariness?
To face this ache without running away,
without making up another story around it —
just to see it for what it is:
It’s only a feeling. Nothing more.
The weakness creeps through my body,
into every breath I take.
How long will this go on?
It’s too heavy for me,
on days that I’m not beautiful at all,
Yet still I know,
At the end of the day,
I have to get through this on my own.
Never expect comfort from others.
It doesn’t truly make me stronger.
As the way self-reflection does —
turning toward what’s inside,
to understand and accept things as they are.
It’s so easy to blame others,
To cry out to the unfairness of fate.
But what for?
We know it changes nothing.
Is there anyone out there?
Who lives with this same feeling —
trying to hold your head high, to smile and laugh through it,
even on days when loving yourself feels impossible?
I never meant to abandon myself.
How long will it take,
to return to myself again?
All I can do is be aware of my thoughts.
Because otherwise… I’ll get even more lost in turmoil,
deeper into the spiral, I can’t hold myself back.
Stay still — that’s all I can do for now.
นิ่งไว้…จนกว่าจะได้เจอตัวเองอีกครั้ง
บางครั้ง เมื่อความเศร้าค่อย ๆ แทรกเข้ามา สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ คือเฝ้ารับรู้มัน และเชื่อมั่นในเวลา
ปลดปล่อยความคิดที่ค
ให้หัวใจได้หยุดพัก
จากความวุ่นวายที่อยู่ลึกข้างใน... ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินแก้
ควรทำอย่างไรกับความเหนื่อยล้านี้
ให้เผชิญหน้ากับความเจ็บปวดโดยไม่หนีไปไหน
ไม่สร้างเรื่องราว ปรุงแต่งให้มัน
มองมันอย่างที่มันเป็นอยู่เสมอ
ไม่ได้มีอะไรมากเกินเลย แค่ความรู้สึกหนึ่งเท่านั้นเอง
ความอ่อนแรงคืบคลานไปทั่วร่างกาย
แทรกซึมอยู่ในลมหายใจ
อีกนานแค่ไหนกัน…
มันเริ่มหนักอึ้งเกินไปแล้ว
โดยเฉพาะในวันที่ตัวเองไม่น่ามองเลยสักนิด
แต่ถึงกระนั้นลึกๆ ก็รู้ดีว่า
ว่าในสุดท้ายที่สุดแล้ว
ต้องผ่านพ้นไปด้วยตัวของเราเอง
อย่าหวังให้ใครมาปลอบโยน
เพราะไม่ได้ช่วยให้เข้มแข็งขึ้นได้แท้จริง
ได้เท่ากับการไตร่ตรองตัวเอง
เพื่อทำความเข้าใจและยอมรับสิ่งต่างๆ อย่างที่เป็น
การโทษคนอื่นทำได้ง่าย
ฟูมฟายหรือตัดพ้อโชคชะตา
แต่ทำไปเพื่ออะไร
เพราะต่างรู้ดีว่า มันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้เลย
มีใครอยู่ตรงนั้นบ้างไหม
ที่กำลังใช้ชีวิตอยู่กับความรู้สึกเดียวกันนี้
ที่พยายามเชิดหน้าสู้ ยิ้มและหัวเราะฝ่าฟันมันไป
ในวันที่แทบไม่สามารถรักตัวเองได้เลย
ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ ไม่เคยคิดที่จะทอดทิ้งตัวเอง
แล้วมันจะต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน
กว่าที่จะกลับมาเจอตัวเองได้อีกครั้ง
สิ่งเดียวที่ทำได้ทั้งหมด คือ “รับรู้ถึงความคิดของตัวเอง”
เพราะถ้าไม่ทำอย่างนั้น... ก็จะยิ่งหลงทางไปไกล
จมลึกลงไปในวังวนที่ไม่สามารถดึงตัวเองกลับมาได้อีก
นิ่งไว้เถอะ...
เพราะนั่นคือหนทางทั้งหมดที่ทำได้ในตอนนี้
